زیاده روی در ستایش تاریخ گذشتگان و اساطیر مرده ، نفرت همگانی زندگان از یکدیگر و خودخوری و ناامیدی دودمان امروز را به همراه دارد . جوانان در رویای خود ، گذشته ایی دست نیافتنی خواهند ساخت آنگاه می گویند ما در گذشته چه بودیم و حال چه هستیم ! ، بدینگونه آرام آرام از خود و توان خویش، نا امید شده و به اندک میدان کاری دلخوش می شوند . وارون بر این نگرش ، جوانان سرزمین هایی که اساطیرشان زنده و بزرگانشان دوشادوش آنها کار می کنند هر روز به میدان بزرگتری از رشد و پیشرفت دست می یابند . پس نگوییم ایرانیان چه بودند ، باید گفت اکنون چه هستیم و اساطیر زنده ما چه درسهایی برای رشد و پیشرفت به ما می دهند تا بدان راه ، کار و کوشش کنیم تا سرزمینمان برای آیندگان شایسته ستایش باشد .
نظرات شما عزیزان:
نظرات